As illas Canarias é a única rexión de España con vulcanismo activo onde houbo erupcións volcánicas e hai risco de que haxa máis no futuro. As erupcións dos volcáns canarios soen ser de tipo efusivo e non moi peligrosas para as persoas, nin moi destrutivas.
 |
| Erupciones históricas en Canarias / Gevic |
En Tenerife hai risco dalgunha erupción explosiva, porque o volcán Teide podería ter actividade violenta. A probabilidade de que isto pase é moi baixa, pero se sucedese sería moi destrutiva e por iso vixíase con atención a actividade deste volcán.
O vulcanismo nas illas Canarias trae tamén algúns riscos indirectos, entre eles a posibilidade do esvaramento de grandes masas de terreo. Como consecuencia da actividade do volcán vanse formando acumulacións de rocas de moita altura e pouca base que caeron nalgunhas ocasións cara ao mar. Estas grandes avalanchas son as responsables das profundas depresións (caldeiras) que sucan as illas.
 |
| Caldeira de Bandama / Gran Canaria |
 |
| El Teide |
 |
| Arenas Negras |
 |
| Teneguía |
 |
| Timanfaya |
 |
| Montaña Caima |
 |
| Submariño |
.jpg/220px-Garachico_(22).jpg)
VÍDEOS:
Por Rubén Fraga Tizón4º ESO CPI Virxe da Cela
O chumbo é un elemento químico da táboa periódica, cuxo símbolo é Pb (do latín plumbum) e o seu número atómico é 82 segundo a táboa actual, xa que non formaba parte na táboa periódica de Mendeléyev que non o recoñecía como un elemento metálico común pola súa gran elasticidade molecular.
O chumbo de cando en cando atópase no seu estado elemental pero principalmente preséntase como sulfuro de chumbo na galena.
O principal uso do chumbo é a fabricación de baterías para a automoción, cuxo uso co tempo viuse incrementando, pasando dun 22% en 1970 a un 80% na actualidade. Na actualidade principal país produtor de chumbo é China, seguido de Australia e Perú.
O chumbo e a historia
Desde fai miles de anos o chumbo formou parte da civilización humana, xa que abunda e é fácil de fundir. Os usos do mesmo foron variando, así pois, antigamente utilizábase en láminas para a escritura, no Imperio Romano para recubrir canos e bañeiras e na Idade Media utilizábase para os revestimentos do armazón de madeira das frechas, na construción e na fabricación de teitos, medallones, etc.
Tamén se utilizaban para facer plumbatas que eran dardos curtos e lixeiros que se usaba na antigüidade ata a Idade Media. Esta arma xa foi utilizada no ano 500 a. C., máis tarde polas lexións romanas logo polas tribus xermánicas durante o Período de Migración e ata finais da Idade Media.. A lonxitude e a forma da punta da plumbata a miúdo variaban.
A contaminacion do chumbo
O chumbo é neurotóxico. Se inxires moito, podes dañarte o cerebro e o sistema nervioso central de maneira irreversible.Entre os numerosos síntomas relacionados coa exposición excesiva ao plomo atópanse a cegueira, o insomnio, a insuficiencia renal, a pérdida de audición, o cancro, a parálisis e as convulsións. Na súa manifestación máis aguda produce bruscas alucinacións, que perturban por igual a vítimas e observadores, e que solen ir seguidas do coma e a morte.
Entre as principais fontes de contaminación ambiental destacan a explotación mineira, a metalurgia, as actividades de fabricación e reciclaxe e, nalgúns países, o uso persistente de pinturas e gasolinas con chumbo. Máis de tres cuartas partes do consumo mundial de chumbo corresponden á fabricación de baterías para vehículos de motor. Este metal tamén se utiliza en moitos outros produtos, como pigmentos, pinturas, material de soldadura, vidreiras, vaixelas de cristal, municións, esmaltes cerámicos, artigos de xoiería e xoguetes, así como nalgúns produtos cosméticos e medicamentos tradicionais. Tamén pode conter chumbo a auga potable canalizada a través de tubaxes de chumbo ou con soldadura a base deste metal.
WEB.jpg){kind=tracking}
A morte de Beethoven
Ludwig van Beethoven morreu porque o encheron de chumbo. Non é que ao xenial compositor alemán matáseno a balazos, senón que literalmente foi un tratamento médico a base de chumbo o que lle provocou a morte. . Un médico analizou restos de cabelos do compositor ata ser capaz de dispoñer dunha visión médica. Durante a investigación detectouse que , o compositor sufría xa dunha sobrecarga de chumbo. Nesas datas, Beethoven era tratado en Viena dunha pulmonía. O seu doutor atacou a enfermidade con sales de chumbo, habitualmente empregadas na época.
Con todo, o bienintencionado tratamento provocou unha hidropesía que empeorou as dificultades respiratorias de Beethoven. Para aliviarlle, o doutor, realizou varias puncións que desinfectó cun xabón a base de chumbo. Unha vez máis, o remedio empeorou a enfermidade e tanto chumbo foi xa demasiado para o seu fígado. Un fígado debilitado por unha forte cirrose e da que o médico non se decatou ata a autopsia.
Link
https://www.rtve.es/alacarta/videos/ingenieria-romana/acueductos-ii/5781820/
Webgrafía
https://es.wikipedia.org/wiki/Plomo
https://desguacesballestero.es/el-plomo-un-metal-con-mucha-historia-2/
https://www.who.int/es/news-room/fact-sheets/detail/lead-poisoning-and-health
https://www.tienda-medieval.com/es/lanzas/9740-dardo-romano-plumbata.html
Por Ariadna Díaz Tondode 4º ESO CPI Virxe da Cela
Alfred Lothar Wegener naceu en Berlín, 1880 e faleceu en Groenlandia, 1930.
Foi un geofísico e meteorólogo alemán que formulou a teoría de deríva continental. Fillo dun pastor protestante, interesouse pola astronomía e a meteoroloxía ademais da física. Licenciouse en Berlín e logo traballou no Observatorio Aeronáutico de Lindenberg, onde xa se atopaba o seu irmán Kurt; neste período participou en numerosas ascensións en globo.
En 1906 tomou parte nunha expedición danesa a Groenlandia; na devandita ocasión iniciou unha interesante colaboración co famoso meteorólogo Wladimir Köppen, con cuxa filla casaría máis adiante. Despois doutra viaxe de estudos a América do Sur, Alfred Wegener estableceuse no Observatorio de Marburgo, e en 1910 empezou a publicar unha serie de volumes destinados a ilustrar as diversas propiedades da atmosfera.
Fai máis de 300 millóns de anos, os continentes uníronse a causa do movemento das placas tectónicas formando un só. A este súper continente chamóuselle Panxea.
Vén do grego pan (todo) e xea (terra). E en efecto, tratábase dunha masa de terra distribuída a través do Ecuador.
Cen millóns de anos despois, Pangea se fragmentó e as terras foron movéndose ata alcanzar a localización actual dos cinco continentes, nun proceso que aínda non se detivo.
A teoría non foi aceptada por varias cuestións, unhas científicas como non ter unha explicación clara para explicar o movemento dos continentes e outras políticas
Wegener e a deriva dos continentes
Rutherford era un físico e químico británico que se decicou ao estudo das partículas radioactivas e logrou clasificalas en alfa (α), beta (β) e gamma (γ).
Achou que a radioactividade ía acompañada por unha desinteración dos elementos, o que lle levou a gañar o Premio Nobel de Química en 1908.
Tamén débeselle un modelo atómico, co que probou a existencia do núcleo atómico, no que se reúne toda a carga positiva e case toda a masa do átomo.
Teoría atómica de Rutherford
O modelo planteado por Rutherford suxire que a carga positiva do átomo está concentrada nun núcleo estacionario de gran masa, mentres que os electróns negativos móvense en órbitas ao redor do núcleo, ligadas pola atracción eléctrica entre cargas opostas.
O átomo era un sistema planetario de electróns virando ao redor dun núcleo atómico pesado e con carga eléctrica positiva.
O modelo atómico pódese resumir en da seguinte maneira:
O átomo posúe un núcleo central pequeno, con carga eléctrica positiva, que contén case toda a masa do átomo.
Os electróns viran a grandes distancias ao redor do núcleo en órbitas circulares.
A suma das cargas eléctricas negativas dos electróns debe ser igual á carga positiva do núcleo, xa que o átomo é eléctricamente neutro.
Outros experimentos
Webgrafía
https://www.ecured.cu/Ernest_Rutherford
https://www.ecured.cu/Teor%C3%ADa_at%C3%B3mica_de_Rutherford
VIDEO:
NOTICIA:
https://www.meteorologiaenred.com/modelo-atomico-de-rutherford.html
Dilatación da materia co aumento de temperatura:
Funil de decantación:
O funil de decantación permítenos separar substancias de distinta densidade como auga, aceite e limos.
Centrifugación:
Mediante a centrifugación podemos separar rapidamente substancias de distinta densidade
Columna de destilación:
A columna de destilación permítenos a separación de substancias con distinto punto de ebulición como auga e alcohol
