Astrónoma americana
que descubriu en 1912 a lei que permite establecer a escala de
distancias dentro da nosa galaxia e fóra dela, así como 2.400 novas
estrelas variables e catro supernovas.
A Leavitt débese o descubrimento da relación entre o período e a luminosidade das variables Cefeidas: observou que a súa luminosidade aumentaba co período de variación lumínica. Este descubrimento permitiulle calcular con boa aproximación a distancia da fonte estelar.
En 1912 publicou este traballo que supoñería a súa maior achega á
astronomía: a relación entre o período e a luminosidade das Cefeidas. Titulábase Períodos de 25 estrelas variables na pequena Nube de Magallanes.
Nel explicaba que, segundo as súas observacións, canto máis brillante
era a estrela, máis tempo duraba a pulsación; por tanto, podíase
determinar o período de pulsación e descubrir o brillante que é a
estrela (estas estrelas son pulsantes debido a que as zonas de hidróxeno e helio ionizado atópanse preto da superficie).
As Cefeidas son máis brillantes cando están preto do seu tamaño mínimo e, posto que todas as Cefeidas
están, aproximadamente, á mesma temperatura, o seu tamaño determina a
súa luminosidade.
Ademais, estas estrelas son tan brillantes que se
poden observar en galaxias moi afastadas.
Existía, por fin, unha maneira de medir a distancia entre estas estrelas
de forma bastante precisa.
De feito, en 1918 Hubble calculou o tamaño da Vía Láctea empregando en boa parte as fórmulas de Leavitt.
E puido afirmar que o universo estaba formado non só pola nosa galaxia,
senón por moitas outras galaxias, e o máis importante, que o universo
estaba en expansión.
En 1913 Henrietta desenvolveu un patrón de medición fotográfica que foi aceptado
polo Comité Internacional de Magnitudes Fotográficas e adoptado para o
Mapa Astrográfico do Ceo.
No momento da súa morte completara a determinación de magnitudes en 108 áreas do ceo. Henrietta Leavitt dedicou toda a súa vida a este gran traballo.
A teoría cuántica é unha teoría física baseada na utilización do concepto de unidade cuántica para describir as propiedades dinámicas das partículas subatómicas
e as interaccións entre a materia e a radiación.
Baixo esta premisa
construíuse o que é un dos alicerces fundamentais da física.
Antes da teoría cuántica, as leis de como se comportaban os corpos en movemento baseábase na mecánica newtoniana. Con todo, a finais do século XIX
déronse importantes descubrimentos que explicaban mellor o mundo que
nos rodea. E tamén, como consecuencia, arroxaron máis preguntas sobre o
porqué das cousas.
Orixe
O físico alemán Max Planck foi o primeiro en falar sobre
ela en 1900. Postulou que a materia só pode emitir ou absorber enerxía
en pequenas cantidades chamadas cuantos.
Doutra banda, o físico Werner Heisenberg, desenvolveu o principio de incerteza, que sería clave para entender mellor o mundo subatómico.
Esta foi a súa gran achega á ciencia no século XX. Ofreceu unha nova visión máis ampla sobre a estrutura da materia e serviu de base para a comprensión da estrutura atómica.
Pera a teoría cuántica non deixa de ser unha teoría que, a
pesar de servir para explicar moitos fenómenos, tamén ten os seus
erros.
Aínda así polas comprobacións que se fixeron ata agora podéronse comprobar a través desta teoría, todos os experimentos que se fixeron ata agora están a favor da teoría cuántica.
Max Planck e Werner Heisenberg
Marco de aplicación da Teoría Cuántica
O marco de aplicación da Teoría Cuántica limítase, case exclusivamente, aos niveis atómico, subatómico
e nuclear, onde resulta totalmente imprescindible.
Pero tamén o é
noutros ámbitos, como a electrónica (no deseño de transistores, microprocesadores e todo tipo de compoñentes electrónicos), na física de novos materiais, ( semiconductores e superconductores), na física de altas enerxías, no deseño de instrumentación médica (láseres, tomógrafos, etc.), na criptografía e a computación cuánticas, e na Cosmología teórica do Universo temperán.
De maneira que a Teoría Cuántica esténdese con éxito a contextos moi diferentes, o que reforza a súa validez.
Principio de Exclusión da Teoría Cuántica
(Principio de exclusión de Pauli)
Hoxe en día non conta co estatus de principio, xa que é
derivable de supostos máis xerais (de feito, é unha consecuencia do
Teorema da estadística do spin).
O principio de exclusión de Pauli establece que non poden existir dous fermiones (electróns por mencionar algún) cos seus catro números cuánticos iguais. Soamente dous electróns poden estar dentro dun mesmo orbital e con spin (xiro) oposto.
Este principio soamente aplica para os fermiones, non para os bosones.
A diferenza entre fermiones e bosones ten a súa orixe no número total de electróns, protones e neutróns que posúe o átomo en cuestión; se a suma de electróns, protones e neutróns é impar, o átomo é un fermión, mentres que se esta suma é par, o átomo é un bosón
Ademáis, os fermiones son partículas que teñen spin semi enteiro, por exemplo, os protóns, os neutróns e os electróns, os tres tipos de partículas subatómicas que constitúen a materia ordinaria. Os bosones teñen spin enteiro.
Bosones
É un tipo de partícula elemental que se cre ten un papel fundamental no
mecanismo polo que se orixina a masa no Universo. A confirmación ou
refutación da súa existencia é un dos obxectivos do Gran Colisionador de Hadrones ( LHC,
polas súas siglas en inglés), o maior e máis potente acelerador de
partículas do mundo que opera o Laboratorio Europeo de Física de
Partículas ( CERN) na fronteira franco-suíza, preto de Xenebra.
Por que é tan importante o bosón de Higgs?
Porque é a única partícula predita polo Modelo Estándar de Física de
Partículas que aínda non foi descuberta. O modelo estándar describe
perfectamente as partículas elementais e as súas interaccións, pero
queda unha parte importante por confirmar, precisamente a que dá
resposta á orixe da masa.
Para explicar isto, varios físicos, entre eles o británico Peter Higgs, postularon nos anos 60 do século XX un mecanismo que se coñece como o campo de Higgs.
Do mesmo xeito que o fotón é o compoñente fundamental do campo electromagnético e da luz, o campo de Higgs require a existencia dunha partícula que o compoña, que os físicos chaman bosón de Higgs.
Como funciona?
O campo de Higgs sería unha especie de continuo que se estende por todo o espazo, formado por un incontable número de bosones de Higgs.
A masa das partículas estaría causada por unha «fricción» co campo de Higgs, polo que as partículas que teñen unha fricción maior con este campo teñen unha masa maior.
Experimento de la doble ranura
Experimento de El gato de Schrodinger
O gato de Schrödinger é o paradoxo máis popular da física cuántica. Ten distintas variantes; aquí expoñemos a máis sinxela.
Propúxoa o premio nobel austríaco Erwin Schrödinger en 1935. É un experimento mental que mostra o desconcertante do mundo cuántico.
Unha das liñas de pensamento científico ás que o paradoxo do austriaco
afectou é a interpretación dos moitos mundos, na cal existen dúas
realidades paralelas nas que o gato está morto nunha e vivo na outra.
Ambas as realidades están a ocorrer ao mesmo tempo e, por tanto, ambas
son reais pero non existe a posibilidade de que interactúen entre elas
ou interfiran a unha na outra.
O eucalipto (Eucalyptus) é un xénero de árbores da familia das mirtáceas. Existen ao redor de 700 especies, a maioría oriúndas de Australia e Nova Guinea.
Son de gran altura e rápido crecemento, co que se produce madeira, goma e un aceite que se utiliza no tratamento de arrefriados.
Dona da foto: Laura Ares García
CAUSAS DO IMPACTO:
Hoxe en día chegamos á sobreexplotación da madeira, dos bosques, a mariña ou dos océanos, dos animais, etcétera. É dicir, hoxe en día levamos a cabo sobreexplotación de recursos naturais renovables e non renovables.
Este feito provoca grandes problemas en todo o planeta, aínda que non nos deamos conta nun principio, como a extinción de animais e vexetais, aumento do quecemento global e moitos máis.
Dona da foto: Laura Ares García
Cales son as principais causas da sobreexplotación do eucalipto:
Aumento da población humana: como nas últimas décadas a nosa poboación aumentou de forma exponencial, cada vez hai máis necesidades humanas básicas que cubrir, máis persoas necesitan recursos para poder vivir.
Aumento das actividades humanas e d demanda: desde as últimas décadas a actualidade, as actividades que facemos día a día as persoas incrementaron moito e, por iso, tállanse máis árbores, extráese máis madeira dúas nosos montes.
Uso inadecuado dos recursos naturales: antigamente reutilizabamos máis todos os materiais que nos chegaban, ata coidabamos máis o alimento que tiñamos para non desperdicialo, pero hoxe en día como podemos comprar cousas novas con facilidade desperdiciamos todo, temos máis avaricia que nunca e malgastamos. Isto fai que gastemos máis o que obtemos da natureza á vez que contaminamos máis. Por tanto, a nosa sociedade civilizada converteuse nun problema para o planeta ao perder as bases de convivencia coa natureza.
CONSECUENCIAS DO MONOCULTIVO DE EUCALIPTOS:
Os problemas que carrexa esta especie son mesmo maiores que os que ocasionan as plantacións de piñeiros. A plantación de eucalipto, que é unha especie exótica procedente de Australia, provoca a destrución da fauna e da flora nativas.
As empresas negan todos os efectos negativos e din que plantar eucalipto é moito mellor que ter pastaje. Nalgúns lugares do mundo a selvicultura de eucalipto está a provocar incluso un éxodo rural.
Cada vez máis persoas únense á loita contra o avance destas árbores e é que este xigante dos bosques arrasa con todo ao seu paso. En Galicia a superficie de cultivo pasou de 39.000 hectáreas en 1987 ás 177.000 estimadas en 1998. Sete anos despois de que se outorgasen as primeiras subvencións para repoboar con eucaliptos os montes e as terras agrarias de Galicia, a Consellería de Medio Ambiente considerou que a produción forestal desta especie «xa non necesitaba curmás» porque é rendible por si soa.
1. Efectos sobre o solo. O eucalipto acidifica o chan sobre o que se sustenta. como consecuencia do alto réxime de choivas, o cal se agrava aínda máis no occidente da rexión onde os chans son siliceos. O que unido á gran cantidade de nutrientes que necesita extraer polos seus rápidos crecementos, ao tratamento forestal que se aplica ás plantacións e que ocasionan procesos graves de erosión polas fortes pendentes dos montes asturianos, podemos dicir sen temor a equivocarnos que os eucaliptos están practicamente esquilmando os chans de toda a franxa costeira.
2. Efectos sobre a auga.
O efecto do eucalipto sobre o ciclo da auga non merece maior comentario, pois de todos son coñecidos os grandes volumes de auga que necesita para producir en pouco tempo unha importante cantidade de biomasa.
Dona da foto: Laura Ares García
3. Efectos sobre a biodiversidade.
Ao ser un gran monocultivo de miles e miles de hectáreas ao longo da costa, sen fragmentación de ningún tipo, provocou que a rica fauna asturiana outrora alí existente viuse incapacitada para adaptarse ao novo hábitat. O mesmo pódese dicir das especies vexetais que foron progresivamente desaparecendo ante a voracidade do eucaliptal.
4. Efectos sobre os incendios forestais.
Non podemos esquecer que en Galicia temos moitísimos incendios forestais. De feito somos a segunda Comunidade Autónoma do Estado Español con máis número de incendios. Obviamente, a maior porcentaxe de montes arborizados que se queiman son de piñeiros e eucaliptos. De feito a superficie arborizada, pasto das chamas ao longo de toda a década dos 90, arroxa un saldo de 30.000 hectáreas sobre estas dúas especies. Evidentemente, isto non é ningunha casualidade senón que vén dado porque son montes de alta combustibilidade forestal.
POSIBLES SOLUCIÓNS PARA A SOBREEXPLOTACIÓN DE EUCALIPTOS:
Facer voluntariados ou axudar economicamente a asociacións e Ong que loitan por coidar o planeta e/ou concienciando á poboación dos problemas que produce a sobreexplotación dos recursos da natrualeza.
Fixar un límite de ocupación do territorio baseado en criterios científico-técnicos.
Respecto á planificación forestal, as estratexias e plans de ordenación do territorio e a lexislación ambiental.
Prohibición de novas plantacións en espazos naturais protexidos e eliminación progresiva das existentes.
Establecer directrices de xestión específicas con indicadores para reducir significativamente os impactos negativos do modelo de xestión dos eucaliptales.
Incrementar e mellorar a investigación independente sobre xestión forestal aplicable ás plantacións de eucalipto na península Ibérica.
Utilizar a certificación forestal do FSC ( Forest Stewardship Council) como unha das ferramentas posibles para mellorar a xestión das plantacións de eucalipto.
Non autorizar o desenvolvemento de plantacións de eucaliptos transxénicos.
O compromiso da sociedade coa redución do consumo de papel e de enerxía.
NOTICIAS:
El eucalipto es «la raíz del problema de incendios» en Galicia, según un experto
